Πρόθυμη πάντοτε η συμπάθεια
κι η συνδρομή.
Όσο για την αυτοθυσία μας
ανέξοδο ενέχυρο
μες στο όμορφο απόγευμα
του ξένου τρόμου.

Είχαμε ξεμείνει τελευταία από χαρά
–έστω απ’ την αγαλλίαση–
που ένα «δόξα τω Θεώ»
τουλάχιστον ψελλίζει...

Πήραμε κι εμείς
πρωί πρωί τους δρόμους
κι αυτοί μας έβγαλαν κατάντικρυ
στη συμφορά του άλλου.

Ανάγκη επείγουσα άλλωστε
να μη φανεί
πως άτρωτοι και προνοητικοί
θωπείες και συμπαράσταση
χαρίζαμε –εκ του ασφαλούς–
στην ανασφάλειά μας.

Πώς αλλιώς;
Ανομολόγητη ηδονή
να βλέπει το μπαλκόνι σου
σε αλλότριων δακρύων κοιλάδα
όπως μετά το χειροκρότημα
σε θεατρικό του Τσέχοφ

... απίστευτη, αγάπη μου
η διαπεραστική του θλίψη
πραγματικά, καλή επιλογή.
Την άλλη φορά εξάπαντος
να δούμε κωμωδία.