Μια λέξη αναποδογυρισμένη
–το μέσα έξω του άδειου δηλαδή–
είναι απλώς ένας ορίζοντας που απομακρύνεται
μία χρυσόμυγα ανάσκελα πεσμένη
στον γυάλινο βυθό της φυλακής της.
Τινάζει τα μαύρα ποδαράκια της
κι ο ανεστραμμένος πάτος ποτηριού
απόδραση βαφτίζεται μεμιάς ή ουρανός.

Θα ειπωθούν ξεκάθαρα κάποια φορά
η ανάσα, η αόρατη σκιά
το κίτρινο που αφήνει ο καιρός
πάνω στα σεμεδάκια.
Κι ό,τι γλιστράει ασώματο
μέσα απ’ τις χαραμάδες
κι αυτό θα ειπωθεί.

Δε θα `χει τότε επιστροφή
και το δωμάτιο
δε θα `ναι πια κουρτίνες στα παράθυρα
αλλά μια σκόνη κι ένα μούδιασμα
και βήματα που υποχωρούν και παραλύουν
κι αφόρετα σακάκια στην ντουλάπα.

Όμως κι οι λέξεις...
Οι λέξεις ίδιες δε θα `ναι πια ποτέ.
Ο «κίνδυνος» κι η «αντοχή»
η «αιχμαλωσία» κι η «σπατάλη»
θα καταγράφονται από εδώ και μπρος
με αριθμούς.

Κι αφού τα χέρια σπάνια
θα βρίσκουν ν’ αγκαλιάζουν
υπομονετικά και ήσυχα
θ’ αρχίσουν να μετράνε.