Χρειάζεται μια επίσημη σιωπή
να εισβάλει μες στο σπίτι
σαν χιονοθύελλα ν’ απλωθεί
και να το κατακλύσει
να βυθιστούνε μέσα της
τα κάδρα, τα φωτιστικά
ν’ ακούγεται μόνον αυτή
κι ό,τι μαζί της φέρνει
–μια περιδίνηση άσκοπη
περιστρεφόμενου χορού
γυάλινης μπαλαρίνας
σε βελουδένια θήκη κοσμημάτων–

Μα η άμμος αναπάντεχα
έρχεται κάθε βράδυ
ντυμένη νήματα γυαλιού
είδωλα αλλοιωμένα
ρινίσματα παλιάς ζωής
φέγγουν μες στο σκοτάδι
που αμέσως σκοτεινιάζουνε
στενεύουν, δε θυμίζουν
πέφτουνε γύρω μας βροχή
χιλιάδες ροκανίδια
μια πρώιμη εξοικείωση
μ’ αυτό το ξύλινο ένδυμα
που τελευταίο πρόκειται
να μας περιτυλίξει.