Α’ πρόσωπο

Κρατάω τον καθρέφτη
και σου τον δίνω να μου τον δώσεις
να με κοιτάξεις που τον κρατάω
ν’ αναγνωρίσεις

τον βράχο με τις πεταλίδες του
και τα πουλιά που τον λεηλατούν
και που τον ανυψώνουν
πετρώδεις νήσους μες στο στήθος
τη λιγοστή αρμύρα που δε θυμίζει πια
μα που εγκαινιάζει
που αναγγέλλει και αναιρεί
και την παμπάλαια νύχτα θρυμματίζει
με λάμψεις μοβ διάτρητες
αλλιώς εντοιχισμένες.

Β’ πρόσωπο

Ας μου δινόταν κάποτε
να προχωρήσω σταθερά
να κατεβώ σκαλί σκαλί τα όρια
να μη συντριβώ
η αδιέξοδη σαγήνη του απογεύματος
να μη μ’ αναστατώνει.

Μα ελευθερώνει ο στεναγμός
μες στο δωμάτιο πουλιά
το πέρασμα απέναντι
βιαίως διακόπτει.

Φωνή

Θα δεις...
Εξημερώνει ο ρυθμός ό,τι ασχημονεί
σκηνογραφίες σκίζει παραστάσεων
από καιρό ματαιωμένων
κι όλα τα ανεξόφλητα
σαν χρόνο τσακισμένο
στο πίσω μέρος του αναφιλητού
πάει και τα στοιβάζει.

Ανέπαφα και ξαφνικά
ανέπαφα
οι σκουριασμένες κλειδαριές
θ’ αποκριθούν.