Και άξαφνα κληθήκαμε
να βγούμε έξω απ’ τα λόγια
σαν να χωρίζαμε το σώμα μας
από τη λύπη που του αναλογούσε
σαν να αφήναμε να γλιστρήσει η μουσική
έξω από το λιμπρέτο
ν’ αρχίσει η άγρια μοιρασιά της θάλασσας
που απότομα τραβήχτηκε
και της στεριάς που μεγαλύνθηκε
να υποδεχτεί ξενιτεμένους.

Δεν έχω τίποτα να θυμηθώ
ανυπεράσπιστη
μέσα στις λέξεις περπατάω
κι οι στίχοι που μου δόθηκαν
ούτε ένα φόνο δεν εξιχνιάζουν
μόν’ άχραντοι κι ανεκλάλητοι
κοιτάζουν το μαρτύριο πίσω από το τζάμι
μπλέκουν τα ξένα κρίματα
με την ηχώ καινούριων ονομάτων.

Κάτι κακό δακρύζει μες στον κήπο
το περιστέρι αδύνατο
ν’ ανοίξει τα φτερά του
απόκρημνες σκιές
διαστέλλονται και εισχωρούν
και με το σχήμα που έλειψε
την τρικυμία της σάρκας αναβάλλουν.

Άλλος κανείς μαζί μ’ εμάς
μονάχα το φθινόπωρο
κι ό,τι εγγράφεται αθέατο εντός του
αθέατο σαν γνώση που δεν λέγεται
σαν έρωτας αμήχανος
έκπτωτος απ’ το μέλλον

γιατί
αν δεν βρεις το κέντρο σου
αν δεν μπορείς
την άθλια τούτη αποδοχή
να την εξασφαλίσεις

πώς τ’ όνομα που γράφεται
εντός σου να φωνάξεις
δίχως κουπί και άνεμο
να πλεύσεις στη γαλήνη;