Στο φαράγγι των πολυκατοικιών πεζοπορώ
Εκεί την εκπλήρωση απαριθμώ ανεκπλήρωτων πράξεων
Επαίτης της μνήμης στην παγωνιά της λήθης αντιδικώ
Ένοχος όλων των ονείρων που ερμηνεύουν μόνο τη ζωή

Η φωτιά τώρα της ιστορίας στάχτες της ουτοπίας σκορπά
Ποια ελευθερία φάρμακο γεννιέται μιας άτολμης ψυχής
Πρόσωπα συντρόφων στους δρόμους του θανάτου μετρώ
Σκοτάδι συμπαντικό στην αλληλεγγύη μένω των απελπισμένων

Αλλοπαρμένη φυσά η Σελήνη, κρύσταλλο αιμορραγεί
Τη σιωπή διακδικώ, κομμάτια των σκοτεινών ονείρων

Έκτοτε όλα τα ποιήματα φτιαγμένα είναι
απ’ τις πλάνες μας.