«Όλη τη νύχτα ψώνιζα δαχτυλίδια για τα χέρια·
τι σήμαινε λοιπόν αυτό
το σώμα ζητούσε τις δεσμεύσεις του;
Μα είχα ήδη βαθιά τον αρραβώνα με τ’ αστέρια
πώς να δθώ αλλού χωρίς
να παραδώσω την αθωότητα στα σκυλιά;
Νύφη της μοναξιάς
αρμένιζα στους ουρανούς
τυλιγμένη στα εξομολογητικά μελάνια μου.
Και μόνο το πρωί συμπονετικό
τον κάματό μου ελεούσε με τον ύπνο.»