Μέσ’ από την κάμαρή μου παγωμένο
Μ’ ορμή περνάει το φοβερό ποτάμι
Όχι το `που καθόταν του Κίτσου η μάνα
Αλλά το άλλο που γυρισμό δεν έχει

Φεγγάρι τροχίζει τα σκοτεινά νερά

Στην τσακισμένη στέκομαι ακροποταμιά
Χτυπάνε τα δόντια στην ερημιά
Πράξεις ακαταμάχητης αναίρεσης
Ανεκπλήρωτες πράξεις μου μαυρίζουν την καρδιά
Ορμητικά νερά με πνίγουνε στις δίνες

Αγέρας παίρνει τη φωνή, τα λόγια σκορπά
Θολό ποτάμι στην παγωνιά κατέβαζε κλαδιά
Σώματα τσακισμένα κατέβαζε γυμνά
Και κατεβάζει τώρα όλες τις ερμηνείες του κόσμου

Έκτοτε
Όνειρα μ’ εκβράζουνε στα εδώ χρόνια
Στη σιωπηλή αγριότητα του Σύμπαντος