Μουγκρίζουν τα μεσάνυχτα μες στο μυαλο μου
Άγριες φωνές αδικημένων
Κράτησαν μέχρι που άντεξαν οι αρμοί τους
Ενώ ο χρόνος έσκαβε σχήματα θανάτου
Σφηνώθηκαν στη σάρκα του βράχου
Και πιο βαθιά στο μαύρο αίμα των προγόνων,
Γυρίζω ανταριασμένος
Έρημο σπίτι από φίλους, γεμάτο φονιάδες
Εξόριστοι μες στον τόπο μας μασάμε ελπίδες
Προγραμμένοι σε σκοτεινά κατάστιχα μηχανικών εγκεφάλων
Χαλινάρι σκληρό οι συμφορές στο στόμα
Σύντροφοι
Ποια άνοιξη ακόμα καρτεράμε
Ποιο βόλεμα μπήκε πάνω απ’ τ’ άγριο χρέος

Το άγριο χρέος που μουγκρίζει μες στο μυαλό μου.