Η αγάπη δεν κουβαλάει το φως,
καθώς σ’ αδιέξοδους δρόμους τη συναντάμε,
μ’ ένα πρόσωπο που χρόνια χτίζαμε
κι ένας σεισμός το ραγίζει
και φέγγουνε τα χάσματα, καίνε,
οι περιστάσεις το αφανίζουν,
πώς να σταθούμε ενώ αυτή σχεδόν δε μας νιώθει,
φοβόμαστε μην πέσουμε
πρόσωπο με πρόσωπο
και τότε απελπισμένα
την αγκαλιάσουμε με κλάμα αντρίκιο,
εμείς που πολύ αγαπήσαμε
και δεν μπορούμε να προδώσουμε,
εμείς που μείναμε μακριά
και δεν εγκαταλείψαμε τις θέσεις μας.

Λοιπόν
πώς να μιλήσω με το μαχαίρι
στα δόντια.