Κι ήταν η μέρα χαμηλή
Η ομίχλη να κατεβαίνει απο τους λόφους στη θάλασσα
Από τις δυο πόρτες της πόλης περνούσαν αγκομαχώντας
Αυτοκίνητα με κίτρινα φώτα
Η έκτη αρμάδα της συμμαχίας έξω απ’ το λιμάνι
Μούγκριζαν τα πλοία περιμένοντας,
Στάθηκα στο δρόμο
Που δυο στροφές τον κατεβάζουν στη θάλασσα
Όλοι οι φίλοι φευγάτοι σκέφτηκα
Ενώ με πνίγανε καυσαέρια φορτηγού

Οχτώ η ώρα το πρωί
Άνθρωποι ξεχύνονταν από σκοτεινές πόρτες
Έντρομοι απ’ τα όνειρα της ημέρας
Ποιον σκότωναν όλη νύχτα; ρωτούσε μια γυναίκα
Κάμνοντας τον σταυρό της σφουγγίζοντας τις σκάλες
Καμιόνια λαδοπράσινα κουβαλούσαν
Ανθρώπους στο λιμάνι
Κι ο ήλιος κρεμασμένος από την άλλη μεριά του τοίχου
Κι οι φίλοι πέρα από θάλασσα πέρα από βουνά
Μες στο χιονόνερο δέντρα γυμνά
Κατέβαινε μαζί με τους σπουργίτες το λιθόστρωτο.