Γράφω
κάθε νύχτα ένα σωρό νούμερα,
δημιουργώ καμπύλες με το διαβήτη.
Εσύ χαμογελάς
μ’ ένα σχήμα οίκτου στα χείλη.

Μα τώρα δεν υπάρχει άλλος τρόπος
με καρφιά γεμίζω την οροφή,
τις νύχτες
να τα μετράς με τη λυχνία,
να λες:
Αυτός είναι ο αστερισμός
του Ωρίωνα, η κόμη της Βερενίκης.
Όνειρα να φτιάχνεις για τους αιώνες.