Είπα να σταθώ εδώ να κοιτάξω
αυτή τη θάλασσα
εκείνα τα βουνά
κουράστηκαν τα μάτια μου
στη λογική των αριθμών
των αργυραμοιβών υπολογίζοντας την κίνηση
μισθοφόρος στη δούλεψη των άλλων,

αυτή η θάλασσα που γυρίζει
στο γλαυκοπράσινο κάτω από έναν ήλιο βυθισμένο
σε γαλακτερό τουλπάνι, μ’ ένα φως διυλισμένο
γλυκό σαν τη λοξή κόψη του ζαχαροκάλαμου,
εκείνα τα βουνά
το Παγγαίο, το Σύμβολο, το Όρος, το Υψάριο
όλα με μια καμπύλη τρυφερού μαστού
γαλανά μέσα στα μάτια,

η μέρα προσφέρονταν
τρυφερά σε σήκωνε και τα μάτια σου
τα χέρια σου ηδονικά βυθίζοντας στο λησμονημένο
κόρφο της.

Εδώ είπα να σταθώ
να ξεχάσω το μάτι που διαστέλλεται
το χέρι που βυθίζεται στη βίαιη πράξη
το σπαραγμό της ανείπωτης καταστροφής,
η μέρα ήταν όμορφη
όμορφη και μακρινή,
κι η παράδοση ανέφικτη
κλειστές οι πόρτες, συσκοτισμένα τα παράθυρα
με την κάννη στον αυχένα γυρίζεις
στην άλλη πλευρά,
στα φριχτά βάσανα
που επιβάλλει ο άνθρωπος πάνω στον άνθρωπο,
και γίνεται η μέρα ενοχή
το φως πολυτέλεια ασυγχώρητη,

όμως πρέπει
πρέπει να με πιστέψετε
η μέρα ήταν όμορφη
πόσο ήταν ωραία.