Κι αναρωτιούνται οι ποιητές
πώς πεθαίνει ένας άντρας
κι έτρεξε το αίμα
από τις δημόσιες βρύσες
τα κόκαλα στοίβες ορθώθηκαν
στους χώρους των αφανισμών
κι αυτοί που γλίτωσαν
τους βρήκε ο χάρος στην άσφαλτο
βούλιαξαν μέσα στα βάσανα που τους επιβάλλανε
χάθηκαν στην πίκρα των ανεκπλήρωτων πράξεων
στους σκοτεινούς τοίχους
της φυλακής.
πώς πεθαίνει ένας άντρας
Κάθε μέρα συντελείται ο θάνατος
μέσα σε κάμαρες σκοτεινές
κάτω απ’ το άγρυπνο μάτι του εκτιμητή
στο περιθώριο των συμβάσεων
λιγοστεύει η ζωή σου
κερματισμένη στη συναλλαγή, στον καταναγκασμό
στην αποσύνθεση κάθε αγάπης
με τις μυλόπετρες της ντροπής
ν’ αλέθουν τα κόκαλα της έσχατης υπόσχεσης,
τα πικρά δάκρυα τίποτε να μην ξεπλένουν.
πώς πεθαίνει ένας άντρας
Το τραγούδι του Ρήγα να χτυπάει στις φλέβες
τ’ αλώνι του Διγενή χορταριασμένο
αδιάφορος ο ουρανός κι η γη αδιάφορη
παλιό δάκρυ στα μάτια
κυλάει η βροντή,
προλετάριοι
όλων των χωρών
ενωθείτε...