Άμα κοιτάξω καλύτερα
του απειράριθμου η αγωνία παρελαύνει
παφλάζει ωκεανός υπερβολής
ώρες μικρές
αστέρια νύχτια επιπλέοντα
εκστασιάζονται στο ανέφικτο άγγιγμα, μαθαίνουν
λαμπιόνια χρηστικά, αυτόφωτα
ξέφτια λαμπράδας δωρίζουν στο στερέωμα
όνειρα ανηφορικά, επουράνια ταξίδια.
Μου φαίνεται οι λέξεις σήμερα κατεβαίνουν
εν αφθονία δανεισμένες από κει
(την πηγή)
κάθε αστέρι ψιχαλίζει από μια
όλα τα επιτρέπει η χάρη.
Το άπειρο έρχεται πιο κοντά
με γυαλιά