Έτσι όπως χαμηλώνουν τα φώτα
κι η νύχτα στάζει
απελπισμένες στιγμές
τρυφερές ομιλίες
σου βυθίζομαι·
αποστηθίζω κάθε σου λέξη
- κείμενα ηδονής -
αντλώντας από τη γεύση σου
τις λίγες σταγόνες δροσιάς
που μου ανήκουν·
ξεχνιέμαι,
κουλουριάζω το κορμί μου
στο ξέστρωτο κρεβάτι
πάνω σε λερωμένα όνειρα
κι όταν επανέρχομαι μελανιασμένη
πάλι περιμένω παραφράζοντας αλήθειες
παράφορα μπερδεμένη
και ό,τι μοιάζει να έρχεται
πριν καν το αγγίξω
μοιραία μου φεύγει.