Σιωπή τη σιωπή
ανεβαίνω ως τον πόνο•
στο πέρας της ημέρας
η μνήμη επιμένει
να σφηνώνεται στα μάτια μου•
στην ίδια θάλασσα τεμαχίζω γδαρμένα ξύλα
κοιτάζοντας με μάτια ίδια τον αβασίλευτο τόπο
και κάπως έτσι, πριν σκορπίσω,
σε καλωσορίζω γνώριμα
για να σε αγαπήσω πάλι
σαν αναβλύζει καλοκαίρι.