Σανίδες που τρίζουν
ξεχαρβαλωμένα ξύλα,
σίδηρος παραδομένος στην οξείδωση,
ένα παγκάκι σημαδεμένο από μια ιστορία
άδειο, έρημο και άδειο,
μετρά ημέρες λειψές
σπαταλημένες
στην παράφραση επιφωνημάτων πάθους
-αδιαφανή συναισθήματα-
έρπουν καταμεσής της άμμου•
κάποτε οι λέξεις εκεί
έμοιαζαν να έχουν ανυπολόγιστη αξία.
Δε μου αρέσει ο λειψός ήχος,
η γνώση ότι κάποτε όλα τελειώνουν•
κάθομαι στο παγκάκι ώρες ακίνητη,
παραμερίζω τα σκυθρωπά σύννεφα
τείνοντας τα χέρια υπό μορφή ικεσίας,
δώσ’ μου ημέρες πλήρεις.