Χτες βράδυ μπήκαν φωνές
ανατριχίλες στην κάμαρα.

Παιάνες συν Λακεδαιμονίων
τύμπανα ιαχές αδηφάγες σιωπές
κι εκεί που νόμιζα πως ησύχασα
πως οι μνήμες εντέλει με ξέχασαν
ορθώθηκε από Λάκαινα μήτρα
ασπιδοφόρος υιός θανάτου.

Τόσο πλήρως τον φαντάστηκα
ώστε όταν ξύπνησα
στη σάρκα μου
ανεξίτηλα εχαράχθη

«Πλην Λακεδαιμονίων
Αλέξανδρος ουκ έσται».