Στο σκοτάδι
κρέμεται σαν ύφανση
ο χρόνος.
Στο κατώι
αρμαθιές αποξηραμένου χειμώνα.

Αθίγγανοι πλέκουνε καλάθια.
Ακούγεται ο ήχος
απ’ τα νύχια της γάτας
στο φως, στο λυχνάρι που έγδαρε.

Δεν κοιμήθηκα απόψε
κι ένιωσα μέσα μου ευτυχής.
Η μέρα ακούμπησε στα γόνατα
το χάραμα
κι ώσπου να το ζεστάνω
τρίξιμο πόρτας
πέλαγο βαθύ
τα μάτια σου φωτιά μεγάλη
και το ρολόι
το ντουλάπι
η ασπίδα
το παιδί
στην κούνια
όλα γίναν ήχος
και κόπηκε η τράπουλα στα δυο
στα τρία
και φανέρωσε
ρήγα, βαλέ και ντάμα
όλα στο κόκκινο.

Και φτάσαμε χωρίς να το καταλάβω
στη γενέθλια πόλη
ακατοίκητη και πληγωμένη
έρημη
σαν ξεχασμένο αντικλείδι.

Πού να βρω της ψυχής μου τη γαλήνη ...