Υπάρχω κι όμως άφαντη
Μες σ’ όλα τα βιβλία μου
Να εμφυσώ κάθε φορά πνοή
Στο κουκλοθέατρο των μύθων

Ηρωες και καθάρματα
Η φαντασία μου πλάθει

Ενώ εγώ
Γερά περιχαρακωμένη
Πίσω απ’ τις μορφές
Ολο σπουδή κατασκοπεύω
Τους νεογέννητούς μου
χαρακτήρες

Βρίσκω αρκετές
Με τον εαυτό μου ομοιότητες
Μα πιο πολύ είμαι άλλη
Αντρας γυναίκα ή παιδί
Νέος στην ωριμότητα ή γέρος

Ποτέ δε μ’ ένοιαξε

Πάνω στου νου το άρμα
Περνοδιαβαίνοντας
Τις ομορφιές του κόσμου
Καταγοητευμένη απ’ τη μαγεία
Των ρόλων
Μετάξια ενδύομαι και πέπλα
Φτωχικά ρούχα ή κοστούμια

Και βλέπω με τα μάτια τους
Μιλώ με τη φωνή τους
Πονώ μέσα τους
Κλαίω και βρίζω
Αγαπώ μοιράζομαι
Φοβάμαι συγκρούομαι
Καταρρέω
Σκοτώνω και πεθαίνω

Κανέναν δε χειραγωγώ
Ελεύθεροι οι ήρωες αφήνονται να με καθοδηγούν
Να μου ζητούν μ’ αυθάδεια
συμμετοχή και δράση

Είμαι κερί στα χέρια των πλασμάτων μου
Αφού τις αμαρτίες μου κατέχουν».