Οι σκέψεις μου δίκλωνος ειρμός
υγρού και γήινου στοιχείου ίπτανται
εφαλτήριες -άλματα αχνών αναμνήσεων
όταν οι νότες- ουράνια συμφωνία
φυσούν ως ρεύματα αέρος
π’ αγκαλιάζουν οίκους θαλπωρής

Στο καθιστικό τους των ανθρώπων αγωνίες
ευφραίνονται φορές
με γλυκό του κουταλιού και λικέρ πορτοκαλάκι
σερβιρισμένη μετάγγιση καλλιέπειας·
κι άλλες πάλι πλέουν μελαγχολικές
στην ένδεια του λόγου και το περίσσεμα σιωπής
λιμνάζουσα βαρυθυμία

Κι η πόλη όρθια φορώντας ως το γόνατο
κάτω απ’ την πολύχρωμη φορεσιά της
γκρίζα στιβάλια, στεκόμενη μειλίχια
με ακλόνητη πειθώ στο adagio της δομής της
υποδέχεται ευρύκορμα πλήθη μικροκυματισμών
ακροστιχώς συνωστισμένων, που λάμνουν
πνιγμένους ψιθύρους θαυμασμού
επίτιμης προσέγγισης σ’ ένα ζωντανό θρύλο
φέροντα τη σφραγίδα της ευραίωνης γοητείας

* * * * * * * *

Έφθινε το γκάζι
της εντροπής αναζήτησης
διαθλώμενο – κι η λήθη
προχώρησε την ευταξία της
στην πρόκα του υπήνεμου όρμου