Το Σάββατο κατέβηκα στη θάλασσα
τους ίσκιους μιας βδομάδας να ξορκίσω
τα μάτια μου ν’ αγγίξουνε το άπειρο
την ώρα που τον ήλιο κομματιάζει.

Όμως ο ήλιος παραδόθηκε νωρίς
και το σπαθί του ορίζοντας ξεθώριασε στο βάθος
έτσι, που ξεγελάστηκα και τίποτα δεν είδα.

Ύστερα κάρφωσα το βλέμμα στο νερό
ν’ ανακαλύψω τη γυμνόστηθη σελήνη
που άναυδη αφήνεται σε βράχων αγκαλιές
ή ψηλαφεί τα έκθαμβα, ατσάλινα καράβια.

Μα το φεγγάρι στον εξώστη δεν κρεμάστηκε
να ξεδιπλώσει τον χιτώνα του στη νύχτα
έτσι, που απελπίστηκα και τίποτα δεν είδα.

Κι είπα το κύμα ν’ αγναντέψω του γιαλού
καθώς της άμμου το κορμί αναστατώνει
με την ατίθαση ανάσα των αφρών
και του νερού τα βελουδένια μονοπάτια.

Άξαφνα έκλεψε ο μπάτης την ακτή
κι άπραγο γύρισε στο πέλαγο το κύμα
έτσι, που αλαφιάστηκα και τίποτα δεν είδα.

Για μια στιγμή φαντάστηκα πως στέρεψες το φως μου
πριν νιώσω πως στα μάτια μου μονάχα εσύ χωρούσες.