Εκείνη σαράντα και ψάχνεται ακόμα
με μια πεταλούδα καρδιά
αυτός στα πενήντα εξέδρα και κόμμα
κι αν τύχει και κάποια λαδιά

Αυτή όλη μέρα στους τοίχους μιλάει
ξεχνάει το μάτι ανοιχτό
ξημέρωμα εκείνος στην τράπεζα πάει
το βράδυ γυρνά στις οκτώ.

Εκείνος κι εκείνη
σαν δυο αρλεκίνοι
σαν όλους εμάς δηλαδή
πονάω — φοβάμαι
πεινάω — κοιμάμαι
σιγά, μας ακούει το παιδί.

Αυτή κολλημένη σε ξένοιαστα χρόνια
χορεύει χαμένους ρυθμούς
εκείνος στο τραίνο Πατήσια-Ομόνοια
προσθέτει δουλειές κι αριθμούς

Εκείνη μια φύση νεκρή ζωγραφίζει,
και μια μαργαρίτα ρωτά
αυτός στο υπόγειο δυο ράφια στηρίζει
νυστάζει συνήθως μετά.

Εκείνος κι εκείνη
σαν δυο αρλεκίνοι
σαν όλους εμάς δηλαδή
πονάω — φοβάμαι
πεινάω — κοιμάμαι
σιγά, μας ακούει το παιδί.



-