Να μιλήσεις θέλεις.
Των λέξεων που πονάν
το γκρίζο περιτύλιγμα
να σκίσεις.
Χτυπάς σε πόρτες διπλανές
μα τη φωνή σου δεν ακούν. γης
σε βάζο διάφανο
τις χύνεις σε ποτήρια έπειτα
σαν δάκρυα παγωμένα.
Τη μέρα με γουλιές μικρές
τις πίνεις
το αφέψημα πικρό.
Και κάποτε τη νύχτα
από σταγόνες που σπιθίζουν –
στίχους
από κρυστάλλους κοφτερούς
αραδιάζεις στο χαρτί.