Ανεπανόρθωτα λοιπόν σας εγκατέλειψα
εσάς που πιο μοιραία έχω αγαπήσει.
Εσάς τάχα που καταδίκασα σε λήθη;
Και τώρα μες στον τραχύ μου στίχο σας γυρεύω..

Περνούν οι μέρες σαν σκιές ξυπόλυτες,
δεν κλαίω, δε φωνασκώ, μήτε τον ουρανό καλώ.
Μνήμες αβέβαιες, λέξεις που τρεκλίζουν
την καρδιά με νύχια ξύνουν μυτερά.