Ύστερα από χρόνια βγήκα στη θάλασσα.
Άφησα πίσω μου το σπίτι
που μες στο ίδιο πάντα όνειρο
πότε έμοιαζε με υγρό λαβύρινθο
και πότε με εξέδρα φανταχτερής γιορτής
όπου χίλια πρόσωπα στριμώχνονται της μοίρας μου.
Η θάλασσα που μ’ επισκέπτεται τώρα
κάτω από τα βλέφαρά μου
είναι ένας θυμωμένος αφρός μ’ άστοργα πεταμένες
πάνω του λίγες χούφτες λουλάκι.
Στάλες φορτωμένες αλάτι
ταραγμένες κινούνται μπρος πίσω
το φως κάνει αβέβαιους βηματισμούς κι εκείνο
κανείς δεν επικαλείται τη νύχτα.
Εγώ μένω ακίνητη. Χρόνια ολόκληρα
Ξέρω πως αυτό το πράγμα πλησιάζει. (Ποιο;)
Χρόνια ολόκληρα κάνω σαν να μην καταλαβαίνω
κι είναι μια απάτη που από δαύτη εξαρτάται
η ζωή μου.
Πότε πότε μια παράξενη χαρά
σα να `χα δώσει για φιλανθρωπικό σκοπό
και τα τελευταία μου λεφτά.
Ανεξέλεγκτα πια όλα τα περάσματα
απ’ τη λύπη στη μέθη. Αφρούρητα.
Καμιά πράξη δε σπρώχνει τα πράγματα
ούτε κατά δω ούτε κατά κει.
Ποτέ δεν ήθελα να λέω ψέματα
όμως είναι δύσκολο να μην πεις ψέματα στο άδειο.
Κοιτάς έξω από το παράθυρο
και κάτι στο δρόμο σου θυμίζει πως αγαπάς φριχτά
ή και πως κανένας δε σου λείπει.
Συγκινούμαι αλλιώς με τους ανθρώπους τώρα
σαν πακέτα τους βλέπω που κάποιος άφησε
σε κυλιόμενη ταινία.
Δεν ήρθε ποτέ να τα μαζέψει
η ταινία δε σταματά ποτέ.
Άλλο από τη ζωή τι μπορεί να σε κρατάει;
Σκέφτομαι το όνειρο με την ασπρουδερή θάλασσα
κι είναι σαν να προσπαθώ να θυμηθώ
το πρόσωπο της πεθαμένης από χρόνια μάνας μου
ή το βλέμμα του αγαπημένου ζωου που χάθηκε ξαφνικά
μες στο χειμώνα.
Θαυμάζω όσους μιλούν ακόμα
κι αυτούς που σωπαίνουν περισσότερο.
Εγώ δεν κατόρθωσα ούτε το ένα ούτε το άλλο.