"Άλλη που επιστήμη ἀνθρώπου καὶ λύρας"
Πλάτωνος, Φαίδων: 73Δ

Πρώτα ήρθαν οι άνθρωποι βιολιά και μας ταχτοποίησαν στις θέσεις μας.
Μετά κατέβηκαν από την ορχήστρα οι άνθρωποι λύρες
να μας αναπτερώσουν οι άνθρωποι κιθάρες να μας συγκινήσουν οι άνθρωποι
σάλπιγγες να μας θυμίσουν τους εχθρούς οι άνθρωποι τρομπέτες
να μας οξύνουν την ακοή οι άνθρωποι σαξόφωνα να μας ταξιδέψουν.
Ξαφνικά οι άνθρωποι βιολιά έτρεχαν ξεκούρδιστοι στην πλατεία
να μας σώσουν από τους ανθρώπους τύμπανα τους ανθρώπους
μπαγκέτες τους ανθρώπους περίστροφα τους ανθρώπους σπαθιά.
Μόνο ο μαέστρος μάς κοίταζε σαν χάνος να βουλιάζουμε
στη θάλασσα των ανθρώπων βιολοντσέλων.
Πάλι καλά που προσέτρεξαν οι άνθρωποι κλειδοκύμβαλα.
Όμως, οι άνθρωποι βιολιά που μας έψαχναν
άλλους κρυμμένους στα καμαρίνια κι άλλους στα παρασκήνια
δεν μπορούσαν να προβλέψουν πως στο τέλος
η παράσταση θα τερματιζόταν άδοξα από τους ανθρώπους ανθρώπους
που θέλουν πάντα καλοκουρδισμένους τους ανθρώπους όργανα,
τους ανθρώπους τόξα και λύρες. Κι άρχισαν να τους κουρδίζουν επίμονα
μέχρι να στάξει το λάδι τους στο πάτωμα μέχρι να πειστούν
πως έχουν ακόμη να προσφέρουν πολλά σ’ αυτή τη μηχανή
που ξορκισμένη να `ναι σαν μουγκρίζει με στόματα χιλιάδες.
Τέλος, μας περιμάζεψαν κι εμάς και μας κλείδωσαν στις θήκες των ανθρώπων οργάνων.
Μέχρι να τις ανοίξουν κάποια μέρα, να μας κουρδίσουν κι εμάς,
ν’ απολαύσουν τις εξαίσιες μελωδίες που από το αίμα τόσων οργάνων θα στάζουν αρμονικά.