Λένε:
Όποιος άρρωστο ξενυχτάει
ξέρει.
Όποιος κρεμάει μαλάματα στο σκιάχτρο της ελπίδας
ξέρει.
Όποιος τα σπλάχνα του θερίζει με της αγάπης το μαχαίρι
ξέρει.
Όποιος μαθαίνει το σκοτάδι ενώ του έπρεπε το φως
ξέρει.

Νομίζαμε ότι ξέρουμε κι εμείς
εξαργυρώνοντας τα λάφυρα της εμπειρίας
στο εφημερεύον της ζωής ταμείο.
Και μείνανε τα χέρια αδειανά.

Τώρα εσύ πετροβολάς τον θάνατο
με τ’ αγκωνάρια της εξάντλησης
κι εγώ μάταια σε χαϊδεύω με τις λέξεις
γιατί μόνο έτσι μπορώ.

Μα σπουδάζοντας την αλαλία
το δύσκολο μάθημα της αφής
την ανατομία της συγγνώμης
ίσως να μάθουμε το σπάνιο της αγκαλιάς ιδίωμα
ξεχνώντας την παγκόσμια γλώσσα της μοναξιάς.