ΟΙ ηλεκτρικές κεφαλές βγαίνουν τα βράδια.

Κυκλοφορούν και τη μέρα

αλλά τις αντιμάχεται το φως το αστικό

απορροφά τη γαλαζωπή τους λάμψη

και την διαθλά εξαχνωμένη

πάνω σε σκεβρωμένες πολυκατοικίες

σε μπλοκ εργατικών κατοικιών

σε άδεια καταστήματα με το πολύχρωμο

κολλάζ των αφισοκολλητών στις προσόψεις τους.


Μιλούν στα μπαρ

για μόδα για σχέσεις για πράγματα

του συρμού.

Μιλούν μεταξύ τους

με νοήματα όλο νόημα

στην αγκαλιά ενός φανταχτερού εσμού.

Εκπέμπουν τίτλους ρομάντζων

επιγράμματα ειδήσεων εξωφρενικών

δίστιχα εγνωσμένων ποιητών

που αγαπούν τους εναγκαλισμούς

με θώκους κι αξιώματα.


Οι ηλεκτρικές κεφαλές σε χρόνο πραγματικό

βιώνουν τον έρωτα τον εξωπραγματικό.

Σε γραφεία καθίζουν τις πιο

προσωπικές παρορμήσεις τους

στέκονται στα παράθυρα και

τσιτσιδώνουν την ψυχή τους χωρίς ντροπή.

Μια νέα ιδιωτικότητα ανατέλλει

απενοχοποιημένη εξομολογητική.


Αυτές τις μεταμυθικές μέρες

οι μόνοι άνθρωποι που μετράνε είναι εκείνοι

που δεν είναι πια άνθρωποι.