Μια ζούγκλα
με κόρες ιθαγενών πανέτοιμες
να μου χλευάζουν
τις συμβάσεις,

ένα πρωινό με αμυγδαλωτά μάτια
και το ποτάμι
(αχ αυτό το ποτάμι!)
που όλο μπαινοβγαίνει μέσα μου
κουβαλώντας με κανό
τη δίψα
μύριων μελαχρινών σωμάτων.

Απλώνω τα χέρια
αρπάζω αυτή την Άνοιξη
απ’ το γιακά,
προσεκτικά της διαβάζω
τις υποχρεώσεις της
και μετά την αφήνω και πάει…