Στίχε, λυτρωτικό καταφύγιο
απόσταγμα βασανιστικού μόχθου
με σώμα σφριγηλό και ακόρεστα μάτια
σφυρηλατημένη αποτύπωση της ψυχής
εμφορούμενη από άχρονη μνήμη.

Στίχε μετριοπαθή και κομπορρήμων
ουτοπικέ και δύστοπε
εσύ που ξέρεις πότε μονοιάζουν και πότε φιλονικούν οι λέξεις
είσαι το πάθος που θα μερώσει στο ζύγισμα
εσύ που την αμεριμνησία αγάπησες
την άγνωστή σου φίλη
κρατώντας την καθαρότητα στα παιδικά σου μάτια.

Στίχε ως πότε θα σε λοιδορούν οι λεξηκτόνοι
εσύ που υπερίπτασαι του χαμού σου
αξιώνοντας το φως
εσύ που κυνήγησες άγρια τον θεό
με εμμονή προσήλωση
θυμήσου
όσοι το ελεύθερο πνεύμα σου φοβήθηκαν
λιγότερο από τον θάνατο
μην γυρίσει το μάτι του επάνω τους ο Πανόπτης
να σωθούν δε θα προλάβουν.

Στίχε, όταν θα σέρνεις τα πόδια σου
κάτω από το βάρος των πραγμάτων
να θυμάσαι
είσαι η φτερούγα της θνητής μου υπόστασης
η πλήρωση του ανικανοποίητου ανάμεσα στα χάσματα
σκορπίζοντας μια χούφτα ασημόσκονη στα μαλλιά της αιωνιότητας