Έλα
να εκθρονίσεις την εστεμμένη μοναξιά,
να συνθλίψεις παγωμένες συλλαβές,
στόματα βαθιά και κραυγές υποταγμένες.
Έλα
με τις ηχηρές χορδές σου
-αντάρτισσες αστραπές-
ανάμεσα σε αέρα κλεισούρας και σταματημένες αρτηρίες,
να φυτέψεις λουλουδένια βλέφαρα.
Έλα
με ελαφροπατήματα στο “είναι” μου
-εκεί σε καλώ-………

τόσα χρόνια σιωπής,
ν’ αγαπώ την ακρίβεια του κενού της “φόρμας” σου,
είναι απάνθρωπο!
Πόσο δύσκολο….να μασώ την καρβουνιασμένη γεωγραφία των ημερών!
Μην καιροσκοπείς για δεύτερη ζωή!
Δεν υπάρχει αυτή,
παρά μόνο σε εναγώνιες λάμψεις φαντασίας
και στο χώμα…..
…….και π ο ι ο ς χ ώ ν ε ι τ ώ ρ α τους αποχαιρετισμούς σε τάφους…!
θα κουραστώ να σκάβω.
Γι αυτό ικετεύω: Σ’ αυτήν την ζωή σε θέλω!