Είναι πόρτες που τις παραβιάζει μονάχα η αδυναμία
Που τις ανοίγει ορθάνοιχτα
μονάχα ένα διακριτικό
ανεπαίσθητο χτύπημα ανάγκης
με κάλεσμα σαν φύλλου ανασεμιά στην άνοιξη
Αφήνουν λίγο λίγο να φανεί τι κρύβουνε στα σπλάχνα τους
Κι αν είσαι μουσαφίρης που διαβάζει σωστά τη σιωπή τους
μπορείς να κάτσεις
να σε κεράσουνε τη θέα
από δωμάτιο
σκέψεις πολλές τώρα κλεισμένο