Μου στέλνει mail η Ντενέβ. Μου λέει:
Θα έρθω στην Αθήνα για μία ημερίδα.
Θέλω να βρεθούμε για να μου περιγράψεις
τον τρόπο με τον οποίον βάφεις το πάνω
χείλος σου.
Πανικοβάλλομαι.
Δεν είμαι σε θέση να την συναντήσω.

Επειδή όμως τη συμπαθώ, της απαντάω γριφωδώς,
κάπως αποθαρρυντικά, όμως ειλικρινά και εν τιμή:
για να βάψω το άνω χείλος χρησιμοποιώ την τεχνική
“το βουνό με το βουνό ποτέ δε σμίγει”

Αποφασίζουν οι γονείς να πάμε με το από 30ετίας πια αποσυρμένο
οικογενειακό αυτοκίνητο (ένα Φίατ 128), εκδρομή στην Ελευσίνα.
Οι τρεις μας. Επιβιβαζόμαστε λοιπόν. Το κλίμα μεταξύ μας, τεταμένο.
Διαφωνούμε έντονα για πράγματα που δεν μας αφορούν.
Η Ελευσίνα βρίσκεται δήθεν στο τέλος μιας ατέρμονης οδού,
που φέρει τ’ όνομα “Σπετσών” και που συνώνυμή της μόνο στην Κυψέλη
έχω υπ’ όψη μου. Φτάνουμε κάποτε στην Ελευσίνα: η πόλη παρουσιάζει
την όψη στοιχειωμένης υπαίθριας αγοράς.

Το μόνο που μοιάζει να λειτουργεί, ένα πιλοποιείο. Το πλησιάζουμε,
αρχίζουμε οικογενειακώς να δοκιμάζουμε καπέλα. Καθρέφτες δεν υπήρχαν:
έπρεπε ο ένας στον άλλον να συγκατανεύσει εάν του πήγαινε το καπέλο
για να το αγοράσει. Δοκίμασα αρκετά: στους γονείς δεν άρεσε,
όπως ισχυριζόντουσαν, κανένα απ’ όσα έβαζα, και διαρκώς μου έκαναν
κυματιστά με τα χέρια νοήματα, δηλωτικά του “όχι”. Δεν είχαν δίκιο όμως:
ορισμένα καπέλα μου ταίριαζαν κι εφάρμοζαν πολύ καλά.
Υπήρχε μια τζαμαρία απέναντι όπου μπορούσα να διακρίνω (κοιτώντας την)
τουλάχιστον τα περιγράμματα. Εξέλαβα την αντιδραστική συμπεριφορά τους
ως συνέχεια της έντασης που είχε πρωτύτερα επικρατήσει στο αυτοκίνητο.
Φύγαμε από τα καπέλα έχοντας ψωνίσει τελικά μόνον εκείνοι.
Συνεχίσαμε πεζή για την πιο υποβαθμισμένη συνοικία.Παράγκες.

Ριχτάρια κρέμονταν παντού και κουρελούδες που έκρυβαν
την εντός ζωή. Παραμέρισα απαλά στην τύχη ορισμένα παραβάν: μωρά,
κοιμόντουσαν μέσα σε κάνιστρα. Προχώρησα παραπέρα, και παραμέρισα
και άλλα παραβάν: ενήλικες, κοιμόντουσαν μέσα σε καρότσια του σούπερ
μάρκετ. Ένας σε κάθε καρότσι. Και τότε αμέσως σκέφτηκα: μα, πώς κάνουν
έρωτα; Πώς χωράνε μέσα στο καρότσι; Και δεν πονάνε; Κι αν έστω χωράνε
και δεν πονάνε, πώς κάνουν τις απαραίτητες κινήσεις
χωρίς αυτό να μετακινείται;

Ε, μάλλον δε θα κάνουν, σιγά μην κάνουν, αποφάνθηκα, κι ένα μωρό
εκείνη τη στιγμή, ίσως μάλιστα κάποιο απ’ αυτά που είχα δει, άρχισε να
τσιρίζει διαπεραστικά και να διακόπτει την κραυγή μ’ ένα λυγμό του
κάθε τόσο, στην πραγματικότητα, για να πάρει ανάσα.
Και να συνεχίσει.