Φύσα πνοή μου βακχική
με τους ορούς στο πέτο,
σκόρπα τις λέξεις, δεν αγγίζουν,
μώλωπες συνθημάτων στο Εγώ,
σκαιές αγκαλιές υποσχέσεων
με τρυφερότητα Ντε Σαντ.

Φύσα ανάσα ασθματική,
με κοριτσόλογα εκδρομής
προς της ερπύστριας το ροκ
και προς τον ήλιο των πλακάτ,
οι συννεφούλες μας ζωές
πυροτεχνήματα σε στόμα και αχαμνά.

Φιλιά απ’ την αναισθησιολόγο και χάδια ψαλιδιών
αφ’ υψηλού – Λένα ποιος είμαι όταν σε χάνω;
Ο Βούδας λέει "κενό" και ο Κέρουακ,
μα εγώ μετράω με τις ανάσες σου τον χρόνο
και με της θαλασσιάς πιτζάμας μου το θρόισμα
σε κήπο από πλαστικές υδρορροές και σιωπές.

Με τα γερμανικά εικονίσματα στους διαδρόμους
και τους ημεδαπούς εισπράχτορες στο χολ,
προσεύχομαι με τη φωνή της Μπέλλου
σε τραγούδια του Φρανκ Ζάππα, αισίως
να περιληφθώ κι εγώ στις στατιστικές τού ελέους
και να εξαιρεθεί το σπίτι απ’ το πρωτογενές πλεόνασμα.

Μόνιμο φως ο γιος μου, κάνει γκράφιτι τώρα
α λα Πικάσο στο ασθενοφόρο. Φύσα πνοή μου
με φωτιά του Λειβαδίτη ή του Σαχτούρη
ή του Καρούζου, με έναν άγιο ίαμβο
του Ρίτσαρντ Μπρότιγκαν,
και σβήσε αυτό το ποίημα.