Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23

Warning: Cannot modify header information - headers already sent by (output started at /home/stixoi/public_html/sec.php:2) in /home/stixoi/public_html/gr/Lyrics/index.php on line 364
stixoi.info: Καινούγια γειτονιά
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130539 Τραγούδια, 269404 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

Καινούγια γειτονιά      
 
Στίχοι:  
Γιάννης Ζελιαναίος
Μουσική:  
Αμελοποίητα


Έχω μια γειτόνισσα που με λέει αγόρι
έχω επίσης τον άντρα της
πρώην αλκοολικός
και συνονόματος
να μου παγώνει το κρασί.
Έχω έναν γάτο
που δεν τ’ αρέσει ο γυρισμός μου
και τα ποντίκια τ’ ουρανού
να χέζουν την αυλή μου.
Έχω λεμόνια
και κατσαρίδες
την απλώστρα
τον φούρνο
το ψυγείο
τα ποτήρια
και τα φιλμ
που με βολεύουν
γιατί δε με ξέρουν.
Έχω δυο σκυλιά
που με κοιτούν
και δε γαβγίζουν
γιατί αυτά με ξέρουν.
Έχω
τα δάχτυλά μου
ακόμα
και τα μαλλιά μου κομμένα.

Έχω τα τασάκια γεμάτα
την γραφομηχανή μου την παλιά
που με κοιτάζει άρρωστα
κι ένα καινούργιο πληκτρολόγιο
που του `σπασα τα ποδάρια
μπας και καθίσει καλά.
Έχω ακόμα άξυστα μολύβια
τρύπιες φόρμες
άφτιαχτα δωμάτια
λάμπες που δεν τις αλλάζω
γιατί είναι αρκετός ο τρόμος το πρωί.
Έχω το πιοτί μου
την ζάλη μου
έναν θάνατο όμορφο
κάτω στο δρόμο
που περιμένει.
Έχω παιδιά να συγυρίζουν το πάρκο
φώτα ανάπηρα πίσω από παντζούρια αβοήθητα
τον Ρεμπώ σε κορνίζα
και τον Έδγαρ
και τον άλλο τον Αρθούρο
κι έναν μάλλον πια πεθαμένο αλκοολικό
που τον τράβηξα φωτογραφία
μεσημέρι πριν χρόνια σε παγκάκι.

Έχω τα παλιά μου τετράδια
τα φλασκιά που μου `καναν δώρο
εκείνοι που δεν τους ξαναμίλησα
έχω ποιήματα πεταμένα παντού
άπλυτα μαύρα στο στρώμα
έναν διακόπτη που δε δουλεύει
κι έναν άλλον που μου μοιάζει.
Έχω τα σημαντικά σε συρτάρι
τα ασήμαντα σε συρτάρι επίσης
τον ξανθό μου καπνό
τους λευκούς νοσοκομειακούς μου τοίχους
τις τιμωρίες στο πάτωμα της τουαλέτας
τα σάλια στο τραπέζι της κουζίνας
την μεθυσμένη ανάσα μου
να ταΐζει δυο μαξιλάρια πονηρεμένα.
Τούτο το μπουρδελοποίημα δε θα τελειώσει
με την ατάκα
"Μα δεν έχω πια εσένα"
και με τηλέφωνα που δε χτυπάνε.
Τούτο το ποίημα θα τελειώσει
με την καρέκλα να μπαίνει
και πάλι στη θέση της
τα περιστέρια να κοιμούνται στον πάνω όροφο
τα σκυλιά του απέναντι να γλύφουν τα κάγκελα
τις κατσαρίδες να σουλατσάρουν γύρω απ’ τα σκουπίδια μου
τον πρώην αλκοολικό
και συνονόματο
να μου κλείνει το μάτι
καθώς τρία επόμενα μεθυσμένα αργύρια
είναι αρκετά
για να αντιμετωπίσεις
ζωγραφισμένες ραχοκοκαλιές
με τον Μάρτη βγαλμένο απ’ το χέρι σου
να περνάει ακόμα εξαντλητικά
γύρω απ’ τον λαιμό μου.




 Στατιστικά στοιχεία 
       Δημοφιλία: -
      Αναγνώσεις: 210
      Σχόλια: 0
      Αφιερώσεις: 0
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Αφιέρωσέ το κάπου
Νέα μετάφραση
Εκτυπώσιμη μορφή
Αποστολή με email
Διόρθωση-Συμπλήρωση
 
   
 
   KONSTANTINOS @ 04-06-2019


Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο