Στις μεμβράνες τού ήλιου
αφήνει τα χεράκια των εντόμων
το χέρι της βροχής
κι απ’ το μαστό της νύχτας αναβλύζει
η ηχώ μιας πεταλούδας
που φεύγει
σπαράζοντας τρελά ποιήματα
και το φθαρμένο γέλιο της ελπίδας

«σε λέξεις ταπεινές ναυτολογούμε
όλοι μας το θάνατο» μου είπε
κι άπλωσε νευρικά
τη θάλασσα πάνω στις λεύκες
σκεπάζοντας όνειρα και πάθη

μόνο ένα άλογο ξεγλίστρησε από τούτο το βυθό
σήκωσε στη χαίτη του τις αποτρόπαιες μνήμες
το άλλο πρόσωπο
της Κυριακής με τα θλιμμένα λουλουδάκια
του άμβωνα
κι ανέμισε το είδωλο στον κάμπο
πλοίο μισό με φωτοστέφανο.