Ο πετεινός σαρώνει τ᾿ απομεινάρια τής νύχτας
από τον περίβολο τού πρωινού, σκοντάφτοντας σε
σκοτεινές φωλιές από νυκτόβια καθυστερημένα
ζευγάρια στο έλεος τού λυκαυγούς κι απ᾿ την κορφή
τού Πάπιγκου ανατέλλει ή Μάνα μ᾿ ένα δεμάτι
χρόνου παραμάσχαλα, για τα αποκλεισμένα από το
χιόνι ζωντανά και στων παιδιών τα μάτια πουλιά
και κελαϊδίσματα από τα διανυκτερεύοντα δέντρα
τής ανοιξιάτικης κοιλάδας, στις πλαγιές σκαρισμένα
γιδοπρόβατα στοιχειωμένες εικόνες μέσα μου και οι
νωπές τού Μετρό, των απαστραπτόντων ναών των
τροφίμων, τού δρομέα τού Βαρώτσου πού τόσα χρόνια
διένυσε μονάχα την απόσταση από την Ομόνοια μέχρι την
Πλατεία Χίλτον, προσπερνώντας την πλατεία με το κίβδηλο όνομα
«Συντάγματος» κι ανάμεσά τους ξεκινώντας από
ανεξερεύνητες πηγές τής νιότης μας να ζωντανεύει
το τοπίο, ένα παρηγορητικό ποτάμι ξεπλένοντάς
μας από όλες τις βρωμιές τού καθ᾿ ημέραν βίου