Ο ουρανός σταμάτησε στην πόρτα μου
αυτά που είναι πέρ’ απ’ τον χρόνο ήρθαν
ταξίδεψαν πολλές γενιές ανάμεσα στους αιώνες
όπως η μέλισσα από λουλούδι σε λουλούδι
όσα το σώμα διέγραψε
αποκαλύπτει
το θαύμα γεννιέται μόνο από θαύμα.

Ο κόσμος είναι πίο νέος από μας
χιλιάδες χρόνια
εραστής της αθανασίας η νιότη
χυμάει όπως ο αιχμάλωτος σκύλος
μυρίζοντας τους δρόμους του χάους
σπάει τα δεσμά του και ορμά
κυνηγώντας το ανείπωτο μέσα του.

Δεν μας λείπει παρά
η ώρα εκείνη που τα πουλιά πετούν
έξω απ’ τις μέρες
όταν το φως και η θάλασσα γίνουν ένα
υπάρχει ακόμα μια θημωνιά μεταμέλειες
στις αφετηρίες όλων των ονείρων
γιατί δρόμος άλλος για την άνοιξη
δεν υπάρχει.