Τι τρέχει στον αέρα
τι χρειάζονται τα όνειρα μέσα του
απ’ το σπόρο της σιωπής εγείρεται η ζωή
δραπέτης της αύρας του Θεού ο άνθρωπος
συμπαντική νότα
σ’ ένα ταξίδι φαντασίας.

Τι τρέχει μες στο νερό
πού πάει η ροή κουβαλώντας το φως
ελάχιστο τίποτα ανακυκλωμένου έρωτα
από μέρα σε μέρα γερνώ μες στη νιότη
έρχομαι και κανείς δε με θυμάται
δεν έχω απαντήσεις ούτε όνομα μόνο ηχώ.

Κατοικούμε σε αποδημητικό κόσμο
μόνοι στο πάρκο παίζουμε
ανέμελα με τις εποχές
απ’ τα οδοφράγματα της καρδιάς
στα οδοφράγματα του χρόνου.

Θα φτάσεις στη ώρα σου
περιπλανώμενη φλόγα
ένα πουλί που νομίσαμε χαμένο
θα με κοιτούσε από μακριά
επιμένοντας στους ίδιους διάττοντες φθόγγους
προσκλητήριο μιας χαμένης αρχιτεκτονικής.