Το χέρι στο χέρι του πατέρα θυμάται
ερωτηματικό της νιότης
ύστερα γέρασε ξαφνικά
σαν ένα πανάρχαιο δέντρο
στον κήπο αναδύεται ακόμα
το φέγγος στις παρυφές των βημάτων
σκαλοπάτια κατεβαίνουν
στο σιωπηλό αντηχείο
στην αντίπερα όχθη αγνοημένο
κυλάει το γένος των προγόνων.

Ψυχή σκοτεινό αίνιγμα
εκτυφλωτική σιγή διαπερνά
το κενό μεταξύ ζωής και θανάτου
χαμένο φως δεν ελπίζει δε φοβάται
υπάρχει στη δική του γαλήνη.

Γονατίζω μπροστά στο τίποτα και το άπειρο.