Καθώς ο καιρός περνάει
η γλώσσα που με γέννησε
αργά καταρρέει εντός μου
οι λέξεις απόπειρες βρεφικές
ημιτελή τραυλίσματα
ξεθωριάζουν ανεπίστροφα στη σιωπή,
μεταλλάσσονται,
αγγελιοφόροι ξεπηδούν απ’ το συσπειρωμένο φως
αλλάζει γύρω μου ο κόσμος
το χάος ξαναμπαίνει στη θήκη.
Το άστεγο άπειρο, εγώ,
κληρονόμος του κενού
θραύσμα μιας σιώνιας γλώσσας
αμείλικτα μόνος
βλέπω τα βήματα που λείπουν
την παντοτινή εφηβεία του φωτός
τις εποχές να φεύγουν απαλά
ορφανός από ουρανό
ξαναγυρίζω στο πεπρωμένο της ερήμου.

Έξω απ’ το παράθυρο
το λυκόφως περιπλανιέται
εγκαταλειμμένο σκυλί
γαβγίζει
από πόρτα σε πόρτα
σ’ ένα άδειο αντηχείο
μια εποχή που δεν είναι πια εδώ.