Πέρασε τόσος καιρός
χωρίς κανείς να με ρωτήσει
γιατί της μοναξιάς οι δρόμοι βγάζουν παντού
πότε τα όνειρα απέκτησαν βαρύτητα κι έγιναν
καταρρέουσες μάζες νετρονίων
απόντες εμείς την παρουσία ψηλαφώντας
μπορούμε ν’ αλλάζουμε σε κάτι
βαθύ και απρόσιτο όπως το φως.

Στη λάμψη της αστραπής γρήγορα όλα θα συμβούν
ένα χέρι θα γυρίσει τη σελίδα
πίσω συσπειρωμένες οι άλλες πραγματικότητες
η αθέατη ιστορία του αέναου τέλους κρυμμένη
ποτάμια που χύνονται σ’ άλλα ποτάμια
ωκεανοί στοές άλλων ωκεανών
πανάρχαιες ψυχές απ’ τις σελίδες των βιβλίων σκαρφαλώνουν
φεγγοβολώντας τον ανθό των νοημάτων.

Η πάλλουσα μονιμότητα του παρελθόντος
κι ο υπαινιγμός του παρόντος ίσως να είναι
εναλλακτικό σχέδιο του μέλλοντος
για να φτάσουμε ως εδώ
σε μια φυσαλίδα μέσα κωπηλατώντας
πολλοί
άπειροι
ακούγοντας τη σιωπή.