Όσο περνά η ώρα όσο βραδιάζει
Χάνω τη θάλασσα απ’ τα μάτια μου
Μου την παίρνει η ανθρώπινη επινόηση
Όσο πυκνώνει η νύχτα
Κι από τη θέση του φωτός
Προς τη θάλασσα κοιτάζω
Των περιπατητών τα σώματα σκοτεινιάζουν
Μαυρίζουν τα πρόσωπα
Χάνονται τα ονόματα
Και με τη θάλασσα
Στο ίδιο κοιμητήρι
Κι εγώ μια νύχτα
Εκεί θα περπατήσω
Με το μαύρο μου σώμα
Το σκοτεινό μου πρόσωπο
Δε θα μ’ αναγνωρίσεις
Θα περάσω σαν επέκταση της παραλίας
Που την περπατάς δίχως να θυμάσαι
Πώς κάτω απ’ τους τσιμεντόλιθους
Υπάρχει μια άλλη θάλασσα
Που ο γερανός τα υγρά της άνοιξε
Σπλάχνα
Και των ψαριών διασάλευσε
Τις φρένες.