Αν μου λάχαινε τις λέξεις θα ξεστόμιζα

απ’ το μυαλό του καθενός

Θα τις πρόφερα με το ρυθμό της βοής

που τραντάζει τα παντζούρια ορθάνοιχτα

να μπει μέσα το αεράκι

να σε χαϊδέψει με τ’ ακροδάχτυλά του

τα απαλότερα κι από πέταλα άγριας τριανταφυλλιάς

Ή θα `κανα επίκληση στον άνεμο που κροταλίζει

κι απασφαλίζει τους μεντεσέδες

για να σε πάρει μακριά

με ορθάνοιχτα πανιά

έστω για μια στιγμή

να γίνω σπουδαίος στ’ ανάμεσο σπουδαίων

μικρός στ’ ανάμεσο μικρών

το ποίημα να γενώ που εσύ είσαι…