Τα παιδιά
που χίμηξαν από τον ουρανό
τα κλείσατε με καρφιά
σ’ ένα βαθύ πηγάδι
και σε ματωμένες πλατείες
με σίδερα βαριά χτυπάτε

Τα παιδιά που στοιχειώσατε πάλι
σ’ άγριο επιτύμβιο σκοτάδι
μ’ εκείνο το ωραίο
τ’ ανήμερο γέλιο τους
κι ανατριχίλα στρόβιλου
από ζεστό ανυπότακτο κερί
έρχονται με ορμή πάνω
απ’ τον σπασμένο ορίζοντα
από ένα φως αστραφτερό
αλλότριο

Θάμπος ασώπαστο
δική τους
η νέα μέρα

– μ’ ό,τι αγαπήσεις
ό,τι προδώσεις
κι ό,τι φέρεις τελικά