Κύπριε,
Του αφρού και των τύψεων.
Με σκονισμένο το πρόσωπο
Η θαλασσινή σου χειραψία
Δεν βραβεύει πια το άνοιγμα των ρόδων.
Και όμως οι στίχοι αυτοί πάντα επιστρέφουν
Με μολυβένια λόγια
Στους καπνούς της συνεύλευσης,
Σε φανούς θυέλλης
Στις συσκοτισμένες πόλεις.
Για σένα,
Το άρωμα της λεμονιάς,
Το σχήμα του ναύαγιου,
Οι στίχοι αυτοί μελοποιούν
Τους βηματισμούς σου
Κτυπώντας το δικό τους άλλο ρυθμό
Στην πέτρα.
Στις παρυφές του πενταδάκτυλου
Και πάλι,
Νέοι Πυγμαλίωνες λαξεύουν
Το μελλοντικό σου απολίθωμα.