Στο νησί αυτό της πλοκής των φύλλων
Και του αοράτου
Νιώθω μια ταραχή παράξενη που δεν ξέρω,
Ρίζες τρελές να ταξιδεύουν σ’ έναν κόσμο
Που δεν έμαθα πόσο θα κρατήσει.

Στο νησί αυτό των λαχανιασμένων βημάτων
Προσμένω το θρόισμα το αληθινό,
Το μήνυμα το τελευταίο,
Και σπάζω ένα κλωνάρι στη σκιά
Των αγαπημένων προσώπων.

Στο νησί αυτό κρατώ ανοιχτό
Ένα παράθυρο και μια μνήμη
Που πάντα θα την ξέρω,
Σ’ έναν κόσμο που δεν έμαθα
Πόσο θα κρατήσει.