Το τηλέφωνο δε χτυπά
Χάθηκαν οι φίλοι
Μόνο καμιά βροχή
Με επισκέπτεται
Μα κι αυτή είναι βιαστική
Καταλαβαίνει πως δεν είναι ο καιρός της
Και γρήγορα σταματάει
Αφήνει μόνο θαμπάδες στα τζάμια
Σα να μου λέει:
Δεν είναι δική μου η θαμπάδα
Της ζωής σου είναι
Που την ξέχασες να πλέει.